Koła różańcowe

Modlitwa Różańcowa znana jest w Kościele od bardzo dawna i ma swoją głęboką tradycję. Jest to modlitwa Maryjna związana z rozmyślaniem Pisma Świętego na miarę możliwości każdego człowieka.

       Różaniec to rozważanie razem z Maryją podstawowych tajemnic Ewangelii od Wcielenia Syna Bożego poprzez Odkupienie na Krzyżu i Zmartwychwstanie Chrystusa aż po Zesłanie Ducha Świętego i chwałę nieba, w której uczestniczy Maryja przy boku swojego Syna.
        Tradycja głosi, że wzór odmawiania różańca otrzymał od samej Maryi św. Dominik. On też rozpowszechnił tę modlitwę wśród wiernych. Modlitwę różańcową nazywamy „Biblią ubogich”, bo dzięki niej nawet ludzie nieumiejący czytać mogli poznać i zgłębić tajemnice Ewangelii. Różaniec prowadzi do autentycznego zjednoczenia z Jezusem Chrystusem przy pomocy Jego Matki. Jest to modlitwa niezwykle skuteczna, zwycięża moce ciemności, dźwiga grzeszników, umacnia chorych, podnosi upadających na duchu, daje siłę w chwilach doświadczeń, broni od nieprzyjaciół.
        Najświętsza Maryja Panna często ukazuje się z różańcem i oświadcza, że miła jest Jej ta modlitwa. W Lourdes, Fatimie, w La Salette czy Gietrzwałdzie prosi „Odmawiajcie różaniec”. W historii Różańca św. odznaczyły się szczególnie trzy wielkie postacie, którzy byli wielkimi misjonarzami nabożeństw do Różańca św., to: św. Dominik Guzman, Alan Rupe, św. Ludwik Maria Gruon de Montfort. Wielkie znaczenie tej modlitwy podkreślali liczni Papieże. Wśród papieży naszych czasów, którzy wyróżnili się w promowaniu różańca był bł. Jan XXIII i przede wszystkim papież Paweł VI, który zgodnie z inspiracją Soboru Watykańskiego II podkreślił ewangeliczny charakter różańca i jego ukierunkowanie chrystologiczne.
        „Różaniec to łańcuch bezpieczeństwa na stromej skale szczytów górskich. Nie wolno się zatrzymać na żadnej tajemnicy, trzeba iść dalej. Bo pełnia życia jest u szczytu” (Kard. S. Wyszyński).
       Ojciec Św. Jan Paweł II mówi „Różaniec to przedziwna modlitwa, którą bardzo ukochałem od młodzieńczych lat. Modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu duchowym. Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk, dzięki niemu zawsze doznawałem otuchy. Przedziwna modlitwa w swej prostocie i głębi zarazem.

W Różańcu przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa. Układają się w całokształt tajemnic radosnych, bolesnych, chwalebnych. Aby rozwinąć chrystologiczny wymiar różańca stosowne było uzupełnienie, które pozwoliło objąć także tajemnice życia publicznego między chrztem w Jordanie a męką. Po przypomnieniu Wcielenia i ukrytego życia Chrystusa (radosne) rozważać pewne momenty życia publicznego o szczególnej wadze (tajemnice światła). To uzupełnienie o nowe tajemnice ma sprawić, że będzie to modlitwa przeżywana w duchowości chrześcijańskiej jako rzeczywiste wprowadzenie w głębie Serca Jezusa Chrystusa – oceanu radości, światła, boleści i chwały. Z okazji zbliżającej się sto dwudziestej rocznicy ogłoszenia encykliki Leona XIII, Ojciec Św. pragnie, aby modlitwę różańcową proponowano w szczególny sposób przez cały rok, ukazywano jej wartość w różnych wspólnotach chrześcijańskich. „Ogłaszam okres od października 2002 roku do października 2003 Rokiem Różańca”. Słowa Ojca Św. „Różaniec to skarb, który trzeba odkryć. Proszę Was odmawiajcie Różaniec”.
 

        Żywy Różaniec oznacza:
A. Życie według Ewangelii, który jest fundamentem i źródłem życia chrześcijańskiego. Jest modlitwą ewangeliczną, ponieważ zawiera Modlitwę Pańską, Pozdrowienie Anielskie, oraz ewangeliczne tajemnice naszego odkupienia;
B. Życie wiarą, nadzieją i miłością – znaczy wierzyć w istnienie Boga i wierzyć Bogu, który przemawia, ufać Bogu i w Jego dzieło zbawienia, oraz kochać Boga i dla Boga ludzi;
C. Oznacza jakby „Elektrownię Duchową”, która zasila wiernych mocą Bożą i pobudza ich do czynu apostolskiego, czyli do praktycznej działalności apostolskiej, jak praca wśród ubogich, chorych, rodzin wielodzietnych, rodzin alkoholików, zaniedbanych religijnie i moralnie, dbałość o dom Boży, o szaty liturgiczne, krzewienie cnót moralnych, zwłaszcza czynnej miłości bliźniego sprawiedliwości społecznej;
D. Żywy Różaniec jest jak by niezdobytą „Twierdzą Obronną”, albowiem broni jednostkę, rodzinę i     społeczeństwo przed śmiercią duchową, mianowicie przed ateizmem i laicyzmem, przed zepsuciem obyczajów, zwłaszcza w życiu małżeńskim i rodzinnym, przed alkoholizmem;
E. Żywy Różaniec składa się z Żywych Róż. Każda Róża posiada 20 osób, z których każda odmawia jeden dziesiątek różańca połączonego z rozważaniem (zanosi przed tron Niepokalanej najpiękniejszy bukiet z dziesięciu różyczek „Ave” ale śnieżno-białej lilii Modlitwy Pańskiej).

            W naszej parafii istnieją Koła Żywego Różańca. Na czele każdej Róży stoi zelator. Członkowie Róż Różańcowych naśladują gorliwe cnoty Matki Bożej. Zamawiają Msze św., przystępują do sakramentów świętych. Jest to jakby uroczystość imieninowa w Żywym Różańcu.

        W pierwszą niedzielę każdego miesiąca po Mszy św. o godz. 7.00 w kościele parafialnym, a w kaplicach pomocniczych po Mszach św., dokonujemy zmiany tajemnic różańcowych.

               Obowiązkiem każdego członka w Żywym Różańcu jest:

1. Odmawianie codziennie jednego dziesiątka różańca w intencjach podanych przez Opiekuna;
2. Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych;
3. Częste przystępowanie do sakramentów świętych oraz udział w procesjach;
4. Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską;
5. Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika;
6. Udział w pogrzebie zmarłego członka Koła Różańcowego oraz w modlitwach za spokój jego duszy.

        Królowo Różańca Świętego – módl się za nami